پناه

کسی را مثل او ندیده ام که این درک عمیق از ادبیات و موسیقی داشته باشد. که باعث شود منی که حوصله ام گاهی از خواندن شعر سر می رفت، دلم بخواهد که شعر بخوانم و شعر بشنوم و بعد توضیحات او را طلب کنم. دوست دارم هر موسیقی را کنار او گوش کنم تا حرکات دستانش را هنگام شنیدن نت ها نظاره کنم. حالا شعر های اخوان و منزوی و مشیری را بهتر می فهمم و بهتر به خاطر می سپارم. حالا به متن شعر های شجریان با دقت گوش می سپارم. حالا وقتی در دفتر معلم ها نشسته ام و می شنوم که معلم ادبیات به بچه ها خوان هشتم اخوان را درس می دهد، یاد آن شب می افتم که روایت این شعر را شنیدم و به عمق جانم نشست و در دل گفتم: کاش او به جای معلم ادبیات بود تا بچه ها می توانستند خوان هشتم را از زبانش بشنوند. حیف شد، مگر نه؟