پناه

به نظرم در قبال عزیزانمان، آنچه کمترین اهمیت را دارد، نظر و حرف آدم های دیگر است. اگر کودک ما در یک مهمانی بی اختیار فرش صاحب خانه را خیس کرده است، برخورد ما با او باید امن ترین برخورد ممکن باشد. درست است که از صاحب خانه شرمساریم و می‌دانیم که برایش زحمتی آفریده شده، اما این به نظر من بی اهمیت ترین بخش ماجراست. آنچه مهم است احساس کودک ماست، قطعا او در آن لحظه ترسیده، شرمسار است، پناهگاهی برای خود نمی یابد و سرگردانی به تمام معناست! ما اگر برای عزیزانمان امن نباشیم و حرف و نظر دیگران رفتارمان را به راحتی تحت تاثیر قرار دهد که دیگر چه فرقی با غریبه ها داریم ...!