پناه

امروز بعد از سه سال، افطاری دانشکده است. دفعه‌ی قبل به عنوان سال اولی سر سفره پهن شده در لابی دانشکده نشستم و امروز، به عنوان یک سال آخری. از دیدن آدم ها بعد از این همه مدت خوشحال و هیجان زده ام. از دیدن چهار فاطمه، از جنب و جوشی که حضور دانشجو ها ایجاد می کرد، از دیدن دانش آموز های سابقم که الان دانشجو شده اند. دوران کارشناسی تقریباً نفس های آخرش را می کشد ولی انکار هنوز از نشستن دور چمن های دانشکده با فاطمه ها و اسپای فال بازی کردن سیر نشده ام. هنوز دلم می خواهد در صف سلف بایستم و کوکو سیب‌زمینی ها و آبگوشت سلف را بخورم. امروز شاید واقعا آخرین حضور رسمی من به عنوان دانشجوی آن دانشگاه باشد. اوه دختر تایم فلایز.