همان همیشگی.
عذرخواهم اگر مدتی ست پست های این وبلاگ ازدواجی شده. اینجا نمودی از من است و دوست دارم کمی هم از این جنبه از زندگی بنویسم. راستش من هنوز همانم. من از یک دختر کتانی پوش و روسری های نخی سر کُن، به یک دختر کفش پاشنه بلند پوش با لباس های سفید و روسری های ساتن سَر کُن تبدیل نشده ام! البته درست است که هر جایی اقتضائات خودش را دارد و مثلا نمی توان یک مهمانی رسمی را با کفش های کتانی مشکی خاکی رفت! حرفم این است که موود همیشگی من هنوز همان است که بود. من مدرسه که می روم مانتو های نو و جدید سفید و شیری نمی پوشم، کفش پاشنه 7 سانت پایم نمی کنم، من وقتی می روم دانشگاه وقتی سردم می شود سویی شرت می پوشم، یا شلوار لی پایم می کنم! نه که تیپ های دیگر مذموم باشد، حتی به نظرم زیبا هم هست، من هم بعضی موقع ها نحوه پوششم رسمی می شود ولی به قول خانم ترنج، ازدواج قرار نیست از ما شخص دیگری بسازد! قرار نیست یکهو همه چیز زیر و رو شود! دوست دارم تمام تلاشم را بکنم که در پوشش و رفتار و بقیه جنبه های زندگیم خودم باشم، نه تعریف کلیشه ای و لوسی به نام "عروس!"
- ۰۰/۰۹/۱۵
یا مثلا موهاتو هنوز زرد عقدی نکردی :)))