پناه

مامان همیشه می‌گوید خواب های بعد از سحر، [اگر چرت و پرت نباشند] خواب های صادقه هستند. یعنی خواب هایی که بعد از نماز صبح دیده شوند. ظاهراً قبل از نماز شیطان کمر همت می‌بندد به هر ضرب و زوری شده ما را خواب نگه دارد و یکی از این راه‌ها رویاهای چرت و پرتی ست که می‌بینیم. امروز بعد از نماز در جایم دراز کشیدم، نمی‌خواستم بخوابم ولی چشم‌هایم کمی گرم شد و از مغزم دستوری مبنی بر کامل بستنشان مخابره شد. گوش کردم. خواب دیدم یکی از دایی‌ها و زندایی هایم برای همین دو سه روز آتی به خانه ما آمده‌اند. خانواده خودمان و مادربزرگ هایم هم بودند. خانه کمی شلوغ بود. توی حال رفتم و صندلی به صندلی با آدم‌ها سلام و احوال پرسی کردم و دست دادم. روی یکی از صندلی ها آقاجون - پدربزرگ پدری مرحومم - نشسته بود و میوه می‌خورد. در خواب متوجه شدم که نمی‌توانم با آقا دست بدهم و او فوت کرده. از صندلی‌اش عبور کردم و دوباره به صندلی دیگری رسیدم که علی دایی - دایی ام که سال ۹۹ فوت کرد - رویش نشسته بود. فهمیدم به او هم نمی‌توانم دست بدهم یا حتی سلام کنم.

خوابم تمام شد. به همین سادگی. ولی واقعی بود. در طول عمرم این تنها خوابی ست که مطمئنم زاییده‌ی ضمیر ناخودآگاهم نیست. تا به حال پدربزرگ و دایی‌ام را بعد از فوتشان در خواب ندیده بودم. برای مامان که تعریف کردم، لبخند زد و گفت آنها دلشان پیش توست و برایت دعا می‌کنند. امیدوارم همینطور باشد.