پناه

آقای مشیری! شما پرسیدید «دل که تنگ است، کجا باید رفت؟» و باید بگویم امروز همین سوال به ذهن من هم خطور کرد. شما پرسیدید «تو کیستی که من این‌گونه بی تو بی تابم؟ شب از هجوم خیالت نمی‌برد خوابم؟» و من با همین پرسش متولد شده‌ام و ۲۱ سال است که با آن زندگی می‌کنم! شما شعر بسیار دلیِ «ای بازگشته» را با این سوال تمام می‌کنید «ای جان غم گرفته، بگو دور از آن نگاه، در چشمه‌ی کدام تبسم بجویمت؟» و من هم مدت‌های مدیدی ست روز‌هایم را با همین پرسش تمام می‌کنم. آقای مشیری خدایتان بیامرزد چه سوال های خوبی می‌پرسید ولی فکر کنم هیچ کس جواب این سوال ها را نمی‌داند! 

*عنوان از مکالماتم با بچه‌های یازدهم انسانی وقتی بخاطر سوال خوبشان، مثبت می‌گیرند.