پناه

له و لورده‌ام، خسته‌ام و کم‌خواب، دلتنگم و آهنگ ارمغان تاریکی در گوشم پلی می‌شود، مسواک نزده و خواب‌آلود دعا می‌کنم هیچ کدام از زیر گروه هایم تلفن را برندارند. آنها گناهی ندارند ولی من هم جانی ندارم. دیگر کنکور جای من نیست. چند روز پیش آقای بهادر داشت می‌گفت تو چرا پیج کنکور نمی‌زنی؟ اگر پیج بزنی کلی می‌گیرد! من هم می‌توانم به فلان موسسه و بیسار مجموعه معرفی‌ات کنم. گفتم من اصلا نمی‌خواهم در این منجلاب باقی بمانم. تا الان هم اگر ماندم نه بخاطر کنکور بوده، نه بخاطر درآمد، نه بخاطر رابط پیدا کردن در این مافیا. فقط بخاطر کمک به بچه‌ها بوده، کمک به آدم‌ها. دیگر نمی‌توانم بیشتر از این به آدم‌ها در حیطه‌ی کنکور کمک کنم. حالم از همان اول از کنکور بهم می‌خورْد و می‌خورَد. اصلا چه داشتم می‌گفتم. نمی‌دانم. له و لورده‌ام. خسته و کم‌خواب. و دلتنگم و دلتنگم و دلتنگ. ارمغان تاریکی روی دور ریپیت است، «نه بی تو سکوت، نه بی تو سخن ...»