پناه

من روز ها و ماه ها و شاید حتی سالهاست که در راهم. هر روز فکر می‌کنم دیگر امروز و فردا می‌رسم ولی انگار راه کش می‌آید. برآورد درستی از میزان راه باقی مانده تا مقصد ندارم. انگار که لنز هایم را نزده ام و با چشمان نمره منفی ۴ به دور دست ها خیره شده ام. هر چه نگاه می‌کنم چیزی نیست جز اشیاء در هم تنیده‌ی تار. نمی‌دانم کی می‌رسم. نمی‌دانم اصلا می‌رسم یا نه. ولی من راهم را تا آخر دنیا ادامه می‌دهم به امید رسیدن. چون من زیر لب گفته بودم که می‌آیم! من قول داده بودم!