پناه

حالا که از برنامه ام عقب افتادم، شاید هم باید بگویم «صد سال اگر درس بخوانی، همه هیچ است»؟

پ.ن۱: البته که هدفی متعالی تر از هیچ یا همه بودن را باید برای درس خواندن متصور بود. من هم یکی برای خودم دست و پا کرده ام اما نمی‌دانم چرا نمی‌تواند ساعت ۸ مرا از خواب بیدار کند.

پ.ن۲: آدم های اطرافم فکر می‌کنند من خیلی آدم درس‌خوانی هستم. که سخت در اشتباهند. دوست عزیز و چهارفصلمان سپیدار را شاهد می‌گیرم. حتی در سال کنکور هم پشتیبانم می‌دانست که من آنقدر ها درس نمی‌خواندم.

پ.ن۳: دو مصرع از شعر این است :«صد سال اگر درس بخوانی همه هیچ است، رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز!»