پناه

همه چیز به بهترین نحو ممکن هماهنگ شد و چهارشنبه زرشک پلو مرغ دیدار را خورده، [که واقعا هم خیلی خوشمزه بود! جوری که باورتان نمی‌شود!] راهی دانشگاه شدم. از همان لحظه ای که پایم را وارد مسجد دانشگاه گذاشتم تا زمان برگشت که اتوبوس ساعت ۱-۲ شب رسید تهران و ما را جلوی در ۱۶ آذر پیاده کرد، چنان طعم شیرینی در خاطرم مانده که بعید است طعم شیرین دیگری به پایش برسد.

طریق نجف به کربلا سراسر نور بود. منی که آن زمان بعد از ۲۰۰ متر پیاده رفتن جانم در می‌آمد، لحظه ای در آن طریق احساس خستگی نکردم. به خدا که نکردم. فقط روز اول از گرما اذیت شدم. (گرمایی که مانندش را کمتر جایی دیده ام و خب قطعا هر چه از دوست رسد نیکوست خواه گرمای آدم کش باشد خواه سرمای استخوان سوز) وگرنه کل مسیر زیبایی بود و زیبایی.

آن سفر با اینکه زیارتی بود اما خیلی به من خوش گذشت. پدر و مادرم بخاطر مشغله کاری نمی‌توانستند مرا همراهی کنند و خب طبیعتاً اجازه هم نمی‌دادند با هر کاروانی راهی شوم. اما من اردیبهشت انگار با خود اباعبدالله طی کرده بودم که اجازه دهند بروم. در سخت ترین روز ها خواسته بودم و می‌دانستم دلم در تهران می‌میرد و می‌پوسد. مدام سایت دانشگاه شریف و بهشتی و فلان و بیسار را چک می‌کردم. حتی ما وان دانشگاه علوم پزشکی خودمان را هم می‌خواستم ثبت نام کنم [با اینکه از غیرعلوم پزشکی ثبت نامی نداشتند]. تا اینکه آن سال دانشگاه - برای اولین بار در یکی دو سال اخیر تا جایی که می‌دانم- تصمیم گرفت کاروان دانشجویی داشته باشد. آمدن سپیدار در روز های آخر جور شد و تقدیر قدم های مرا از نجف تا کربلا شمرد تا به جلوی ضریح رسیدیم.

چقدر دلتنگم و امسال روز های اول محرم که به هیئت سر کوچه رفته بودم، چه قول ها و قرار ها و خواسته ها و وعده ها بین من و صاحب آن مسیر رد و بدل شد ... امیدوارم سال بعد این موقع ایران نباشم و کفش هایم باز دانه به دانه در خنکای شب و کوله به پشت و چای آویشن در دست، طریق نجف تا کربلا را طی کنند ...