پناه

زیبای جهانم، نور دو چشمم، گه گاهی میان روزمرگی هایم یکهو یاد تو میفتم. بعد به خودم نگاه می کنم و می بینم اگر همین الان، تو را داشتم، مادر خوبی می شدم؟ جواب برای خودم واضح است. کلی راه دارم که برسم. نه راهی که فکر کنی منتظر گذراندن کارگاه های تعامل با کودک و فرزندپروری ست! نه! راهی که مسیرش به خودم ختم می شود : خود سازی. تو قرار است ذره ذره در وجودم بپروری، روز و شبت را با من بگذرانی و دو سال تمام در آغوش من باشی. روحت قرار است در روح من گره بخورد. روحم به اندازه ی روح تو پاک نیست کوچک من. من از خودم - که تویی - خیلی فاصله گرفته ام. کم کردن فاصله ها سخت است و زمانبر. میدانم که تو نشسته ای آن بالا من و پدرت را - که فقط خودت میشناسی اش - جدا جدا نگاه می کنی. می شود برای ما دعا کنی؟ ...