پناه

دوست دارم اینستاگرام دختر عموی 13-14 ساله ام را به یک جامعه شناس نشان بدهم و بگویم واقعا مفصل نوجوان و دغدغه هایش را بررسی کند و تحلیلی ارائه دهد! واقعا این چند روز که اینستاگرام نصب کرده تماما متعجبم! از اسم اکانتش که مربوط به kpop است بگیرید تا استوری های پر از عکس خوانندگان موسیقی کره ای تا نظرسنجی من باب "آبی کردن مو ها؛ آری یا خیر!" تا پست های موزیکال و حتی بیوی اینستاگرامش! همه واقعا مرا می‌ترساند! بیوی اینستاگرامش یک مدت این بود:" عاشق کرم ریختنم چون بیکارم، همه ش خوابم چون تنبلم!" حقیقتش را بخواهید من حس نمی‌کنم خیلی هم از دنیا عقب باشم :))) ولی اصطلاحات مربوط به گروه های موسیقی کره ای که بچه های این سنی به کار می‌برند را نمی‌فهمم!

نوجوان در کشور من، به نسبت بقیه گروه های سنی واقعا غریب است! نه والدین و اطرافیانش برای مواجهه با او آموزش دیده اند، نه رسانه برای او محتوای اختصاصی تولید می‌کند و نه مدرسه و نظام آموزشی می‌داند چطور با او برخورد کند. نوجوان در کشور من، هنگامی که در اوج هیجانات و غلیان هورمونی و بحران هویت است، در بهترین حالت! از والدینش اجازه ی حضور در فضای مجازی - مخصوصا اینستاگرام - را دریافت می‌کند و با چیز هایی مواجه می شود که نباید بشود. ویدیو ها و عکس ها و افرادی را می بیند که نباید ببیند. منظورم لزوما دیدن محتوای جنسی نیست. به نظر من هر آنچه که هویت نوجوان/ ملاک های زیبایی شناسی/ ذهنیت شکل نگرفته اش را تحت تاثیر قرار می دهد، نباید بدون نظارت و بدون وجود دید انتقادی به او عرضه شود.

نوجوان در کشور من هیچ الگویی ندارد! اگر هم داشته باشد به دلیل ضعف رسانه/خانواده/مدرسه، فرصت شناختن آنها را نخواهد داشت. البته دیده ام و شنیده ام که دوستانی در این زمینه فعالیت می‌کنند و حقیقتا هم دمشان گرم! معصومه ی عزیزم یا به عبارتی خانم میمِ بلاگ، مدتی ست خانه ی ادبیات نوجوان را راه انداخته و به نظرم خیلی کار های خوبی در این زمینه انجام می‌دهد. هدی محمدی به همت چند نفر دیگر مجموعه نوتا را تاسیس کرده یا مجموعه ی کدومو که محتوای رسانه ای را برای نوجوان تفکیک می‌کند. دم همه ی این آدم ها گرم ولی خب طبیعتا این ها لازم اند ولی کافی نه. من غصه ی نوجوان این کشور را می‌خورم. غصه ی جوان چند سال بعد را...

پی.اس: در این نوشته منظور من از نوجوان سن 11-15 سال است.