پناه

من نگران بودم نکند جایی مجبور باشم در جنگ بین عقل و دلم قرار گیرم! نکند عقلم بگوید دو دو تا چهار تا ولی دلم رضا نباشد؟ چون من این پتانسیل را دارم که ادای آدم های خیلی منطقی را در بیاورم و پا روی دلم بگذارم. کما اینکه اردیبهشت ماه همین کار را کرده بودم و اشتباه بود. دیروز فهمیدم بیخود نگرانم. خدا کار خودش را می کند. این دل و عقل با هم کنار می آیند. همان خدایی که قلب مرا نسبت به خیلی چیز ها و خیلی آدم ها بی حس کرده، همان خدا قلب مرا رو به روی شخصی یا چیزی به تپش در خواهد آورد. این اتفاق می‌افتد و من بر خلاف همیشه راه دلم را در پیش میگیرم. دلم دو سال پیش هم با اینکه کلی مشتاق بود اما می فهمید یک چیزی لنگ می زند. بدجور هم لنگ می زند. گواه بد می داد و همین مرا مضطرب می کرد. دلم اردیبهشت می فهمید نباید ماجرا را ادامه داد. دلم می فهمد این آدم هایی که با آنها حرف می زنم مال من نیستند. دلم اشتباه نمی کند. لااقل این را در مورد خودم می دانم!