پناه

محبوبم!

من قبل تر ها از این دختر کافه ای ها بودم. از آن هایی که همه قرار هایشان را در کافه می گذارند، خیلی شیک و مجلسی مثل خانوم ها می نشینند و منتظر دوستشان می مانند. بعد هم یک آب پرتقال سفارش می دهند و یکی دو ساعت بعد هم قرارشان به اتمام می رسد.

الان من اصلا شبیه دختر کافه ای ها نیستم! به لطف سپیدار تبدیل شدم به یک دختر کوهی! [کوهی :)))))] تبدیل شدم به کسی که دوست دارد به جای کافه، در پارک برود پیاده روی بستنی قیفی بخورد، با یک کوله پشتی نیمه شب سوار ماشین شود و برود شمال [البته این هنوز میسر نشده]، دوست دارد بعدازظهر جمعه برود بیرون کل تهران را دور بزند و بلال بخورد. خلاصه محبوبم! من خیلی عوض شده ام. زندگی را در قالب شیک و پیک کافه نمی بینم. من دوست دارم آزاد و رها در باران قدم بزنم، بروم جاهای مختلف، با آدم های مختلف هم کلام شوم، بورد گیم بازی کنم. فلذا کم خرج تر و پایه تر هم شده ام. با دیر تشریف آوردنتان فقط خودتان ضرر می کنید. از ما گفتن.