پناه

مُهری بر دهانم کوبیده ام، سکوت کرده ام، نمی نویسم و نمی گویم، چرا؟ چون «دلم به بوی تو آغشته است، سپیده دمان، کلمات سرگردان بر می خیزند و خواب آلوده دهان مرا می جویند تا از تو سخن بگویم^* ...» فلذا این وبلاگ پر می شود از حال و هوای تو و قرار بر این نبود.