پناه

اگر می توانستم از خانه خارج شوم و اگر امتحان نداشتم و اگر هم پایی داشتم و اگر حال جسمی ام خوب بود، امروز صبح کوله پشتی ام را مینداختم پشتم، می رفتم بلیط می گرفتم به مقصد شمالی، کیشی، شیرازی، اصفهانی، جایی. تازه بلیط های لحظه آخری خیلی هم ارزان تر هستند، یک هیچ به نفع من می شد. محل سکونت را هم خدا می رسانْد.  تاریخ برگشت را هم هر وقت از آنجا بودن خسته شدم مشخص می کردم. این ها مهم نبوده و نیست. مهم توانایی کَندن و رفتن است که شرایط اجازه نمی دهد. واقعا چه وضع اشرف مخلوقات بودن است؟