پناه

بچه ها که می روند کنکور بدهند، انگار خودم رفته ام. هی ساعت را نگاه میکنم و می بینم که مثلا الان سر عمومی اند! الان اختصاصی را شروع کرده اند، الان آخر های آزمون اند. هی ساعت را نگاه میکنم و هر کدامشان را تصور میکنم و دعا می کنم در وضعیت آرام و خوبی باشند.

خیلی لحظه ی باشکوهی ست، آزادی یک ساله شان از این اسارت، حتی من را هم سر ذوق می آورد. بچه هایم یک پا دانشجو شده اند. زیبا نیست؟