پناه

من نمی خواهم در بند هیچ مدرسه و موسسه ای باشم. دوست دارم لحظه ای که احساس کردم باید از آنجا بروم، آنی کوله ام را بیندازم پشتم و بروم و پشت سرم را هم نگاه نکنم. پارسال که دو به شک بودم که بمانم یا کلا قید مدرسه را بزنم، کلی با زهرا حرف زدم و توصیه اش این بود که ارتباطت را با این مدرسه قطع نکن! بمان! با چند نفر دیگر حرف زدم و دست آخر به این نتیجه رسیدم که به شرط افزایش حقوق، این یک سال را هم بمانم. چون انصافا مدرسه مثل یک دوره کارورزی روانشناسی بالینی می ماند. حرف زدن با بچه های مختلف به قدری من را بزرگ کرده است که وقتی به گذشته نگاه می کنم می بینم خیلی قد کشیده ام و بزرگ شده ام!