پناه

گفتم که تا صبح می خواهم حرم بمانم ولی کسی نبود که بخواهد همراهی ام کند. البته همراهی لازم نداشتم، ولی ساعت ۲ شب تنها رفتن را خودم هم بر نمی تابم. برادرم مرا رساند و برگشت. با اینکه من فرزند ارشد خانواده ام، ولی او شبیه برادر بزرگ ها رفتار می کند. فلذا این چنین است که من - همان طور که قبلاً پست گذاشته بودم - قربان قد و بالای رعنای هیچ کسی نمی روم جز او. امشب شب آخری ست که اینجاییم. می خواستیم بلیط های مان را کنسل کنیم چند روز بیشتر بمانیم، دیدیم دیگر جای خالی برای روز های بعد نیست.

امروز فهمیدم بسان خانم شیرزاد، همیشه بسط شیخ طوسی و طبرسی و صحن انقلاب و جمهوری را با هم قاطی می کنم. البته technically اینها در واقع یکی هستند. یعنی انقلاب اسلامی باعث شد نظام کشور به جمهوری اسلامی بدل شود فلذا آن چنان فرقی بین صحن انقلاب اسلامی و صحن جمهوری اسلامی نیست :] این فتوای خانم سایه است.

ببخشید که اگر مجبورید این روزمرگی ها را بخوانید. البته مجبور نیستید و این خیلی خوب است. وگرنه من از عذاب وجدان تلف می شدم. ولی خب در حرم در صحن «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» یا شاید هم صحن «انقلااااب،انقلاااااب، انقلااااب اسلامی، جسم من، جان من، روح من تو را حامی» نشسته ام رو به روی گنبد و اولین کاری که دلم خواست بکنم این بود که بنویسم.

یکی از عزیزانم گفت تا صبح حوصله ات در حرم سر نمی رود؟ در دلم گفتم نه. همین یک شب را برای نفس کشیدن در فضای حرم دارم و ترجیح می دهم حوصله ام در حرم سر برود تا در خانه. این چند روز مدام از امام رضا خواستم که هر سودایی که نباید در من باشد را از سرم بیندازند. این خیلی مهم است. این همان چیزی ست که من می خواهم. سودای رهایی از کسی یا چیزی که راهی از من به او نیست. مثلا حس می کنم راهی از من به تو نیست. یعنی ته این راه بن بست است. من دعا می کنم همیشه از بن بست ها به دور باشم.

نوشته ام را خیلی طولانی نمی کنم. نمی دانم تا همینجا هم چطور ۴ پاراگراف خوانده اید ولی این نشان می دهد شما خواننده و صد البته شنونده خوبی هستید. خوش به حال اطرافیانتان. و خوش به حال شما که تا اینجا از بیانات گهربارم استفاده کردید. توفیقاتتان روزافزون. تا دیداری دیگر بدرود. هر روزتان نوروز، نوروزتان پیروز، امروزتان هر روز، هر روزتان دیروز.