پناه

می دانی عزیز من! من تا ابد محکومم به نوشتن. نوشتن جزئی از وجود من است و من عاشق این تکه از وجودم هستم. (البته عاشق همه ی تکه های وجودم هستم ولی خب.) بله عرض می کردم. من محکومم به نوشتن و روزی خواهد آمد که تو به جای اینکه بنویسی، حرف هایت را بلند بلند به شخص مقابلت می گویی و می خندی و ایده هایت را مطرح می کنی و نظر می خواهی و بحث می کنی، من هم همچنان کلمات را پشت سر هم ردیف می کنم.