پناه

امروز هم موعد خیانت فرا رسیده بود، در به در به دنبال مکانی بودم که خلوت باشد. آخر سر هم یک حوزه علمیه کنار حرم پیدا کردم که نسبتا خلوت بود و صندلی داشت. ریاست جمهوری و خبرگان را که نوشتم، بین دو راهی "رای دادن برای شورای شهری که شهر من نبود" و "رای ندادن" ماندم. گفتم حیف است حالا که تا اینجا آمدم بگذار به آن یک نفری که میشناسم - در واقع در یک استوری دیده بودم - رای دهم. خلاصه آن را هم الکترونیکی ثبت کردیم و خلاص. بعد از خیانت چه می چسبد؟ بله زیارت! از همان حوزه علمیه رفتم حرم که عیشم را تکمیل کنم. حرم هم همیشه خوب است. همیشه. گاهی فکر می کنم خوش به حال خادم ها که می توانند ساعت هاااا اینجا بمانند و نفس بکشند! خوش به حال اهالی این شهر که هر وقت اراده کنند می توانند خودشان را به حرم برسانند! چه از این بهتر؟ لعنت به کثیفی و شلوغی ات تهران! لعنت به تو که با بند های مختلف ِ دانشگاه و محل کار و خانه و زندگی ما را پا بند خودت کرده ای. ایش.