پناه

چندین دفعه از جمعه نوشتم و پاک کردم. قضیه را شرح نمی دهم چون احتمالا مثل آدم های غرغرو به نظر می رسم ولی در همین حد بگویم که پنج شنبه در گروه کادر پیش دانشگاهی مطرح شد که بنا بر درخواست خود بچه ها جمعه هم مدرسه را باز کنیم و تا 9 شب اردوی مطالعاتی بگذاریم. بخاطر تجربه ی خوب پارسالم نظرم مثبت بود. چون دو هفته ی آتی نمی توانستم بروم مدرسه در نتیجه برای جمعه همین هفته داوطلب شدم. با اینکه برایم حیلی سخت بود اما واقعا بخاطر تک تک بچه هایی که می خواستند درس بخوانند و شرایط خانه به هر دلیلی برایشان مهیا نبود، رفتم مدرسه. بگذریم که چه شد و چگونه گذشت ولی واقعا دلگیر شدم. من آدمم! وقت من، انرژی من، کار من با ارزش است و هیچ بچه ای حق ندارد این ها را زیر سوال ببرد. هر چند میلیون ها شهریه بدهند، حق ندارند حس کنند من یک موجود بیکارم که هر وقت بخواهند شرایطم مهیاست که بتوانم بیایم و با آنها تا 9 مدرسه بمانم. من آدمم! با مشکلات و درگیری ها و مشغولیت های خودم که مدرسه و این بچه ها فقط بخشی از آن را شامل می شود.

سخت نیست. یک لحظه به این فکر کنید که چه چیزی باعث می شود یک نفر مثل من روز جمعه اش از 7:30 صبح داوطلب شود برود مدرسه، از خانواده اش، روز تعطیلش، خوابش، تفریحاتش بگذرد که برود مدرسه که 12-13 بچه درس بخوانند که بعدا رتبه ی بهتری بگیرند؟ منطقی اش را هم نگاه کنید من کنکورم را داده ام، دانشگاهم را قبول شده ام، بابت رتبه های بچه ها هم به من چیزی اضافه نمی شود! یعنی اگر من پشتیبان رتبه 1 کنکور باشم یا پشتیبان رتبه 200000 کنکور، چیزی به من نمی رسد. من حقوق ثابتی دارم که با رتبه و حتی تعداد بچه هم تغییری نمی کند! نیاز مالی هم ندارم شکر خدا، پدرم علی رغم تمام اصرار هایم ماهانه مبلغی به حسابم می ریزد که هیچ کاری هم نکنم کفاف یکماه زندگی دانشجویی را می دهد چه بسا اضافه هم می آید. فلذا تنها توجیهی که می ماند این است که کارم را، کمک کردن به آدم ها را و بچه ها را دوست دارم. اگر توجیه دیگری به ذهنتان می آید بگویید. شاید ذهن من آن سمتی نمی رود.

راستش خستگی یکسال یکهو بر تنم مانده، دیگر این بچه ها را دوست ندارم و تلاشی برای بهبود شرایطشان نمی کنم - که تا به حال این حس را تجربه نکرده بودم - و بچه های دوره 25 باعث شدند که بر باورم صحه بگذارم که برای آدمی که خودش "نمی خواهد"، تو خودت را هم بکشی، هیچ اتفاقی نمی افتد! فقط تو مُردی! این نوع آدم ها ارزش تلاش و وقت گذاری ندارند. همانطور که دوره ی 25.

*بچه ها و زیرگروه های خودم انصافا گل سرسبد دوره 25 اند. خیلی ماه تر از بقیه اند. خیلی.