پناه

چیزی که همیشه می دانستم این بود که سوشال مدیا بیشتر از حد مرا در خود غرق کرده. دقیقا مثل یک معتاد. تازه با وجود اینکه زندگی من را تحصیل و کار و چیز های دیگری تشکیل داده که باعث می شود گاهی حتی اگر خودم هم بخواهم نتوانم سراغ گوشی ام بروم و مثلا اینستاگرام را باز کنم. تلاش های بسیار و ناموفقی برای پاک کردن یا کم کردن اسکرین تایمم داشتم. از پاک کردن اپلیکیشن های مختلف بگیرید تا نصب برنامه های مختلف برای قفل کردن نرم افزار ها بعد از مدت مشخصی استفاده.ولی خب همه موقتی و ناموفق بوده اند. باز هم بر می گردیم به این عبارت: دقیقا مثل یک معتاد!

تمام این فکر ها ترکیب شده بود با تجربیات زیسته ای درباره خودم، خانواده ام و عزیزانم که دوست ندارم آن ها را اینجا بنویسم ولی عمیقا آرزو می کردم کاش زمان به عقب بر می گشت و من میتوانستم میزان استفاده از اینترنت را برای خودم، پدرم، مادرم، برادرم و عزیزان دیگرم کم کنم. ذهن تمام آدم ها این موقع می رود سمت اینکه بودن در اینترنت می تواند به ما چیز هایی را نشان دهد که نباید ببینیم! ولی من فراتر از اینها حرف می زنم. فراتر از دیدن یک فیلم یا تصویر نامربوط. من از بنیان های یک خانواده - نه خانواده خودم - حرف می زنم. از اضطرابی که این سبک زندگی برای هر کسی فراهم کرده. گاهی فکر می کنم اگر گوشی نداشتم واقعا چه اتفاق بغرنجی می توانست بیفتد؟

دیشب که داشتم کار پروژه مشاوره خانواده را - که به همین مسائل مربوط بود - انجام می دادم و مقاله هایی که بچه ها فرستاده بودند را می خواندم، دوباره به اینها فکر کردم. به اینکه چقدر از توجه ما به تلگرام و شبکه های اجتماعی و ارتباطات مجازی معطوف شده و کمیت و کیفیت مکالمه هایمان با عزیزانمان کم شده است. چه بسیار زن و شوهر هایی که تایمی که کنار هم سپری می کنند، صرف حضور در فضای مجازی می شود. نه مکالمه ای با بار عاطفی، نه فعالیت مشترکی، هیچ! نوعی سردی عاطفی و سکوت که کل فضای خانه را پر کرده است!

از آینده ی خودم و فرزندانم - اگر خدا اصلا فرزندی به من بدهد - ترسیدم. از خانه ای که نکند برایشان تداعی گرما و صمیمیت نباشد. از خانه ای که خودم و مثلا همسر و فرزندانم بخواهیم کنار هم بنشینیم و سکوت محض خانه را فرا بگیرد. از شبکه های اجتماعی فراوانی که آسیب ها فراوانی برایمان خواهد داشت و فرزندانم در باب استفاده از آنها اولین نفر به من - که مادرشان باشم - نگاه می کنند و الگو می گیرند. ترسناک است. این سبک زندگی ای که برای خودمان درست کردیم ترسناک است. این مهمانی هایی که می رویم و در آن آدم ها مدام در حال اسکرول کردن صفجه موبایلشان هستند ترسناک است. این حد و حدودی که در فضای مجازی در حال شکسته شدن است هم همینطور!

تصمیم گرفتم چه خودم، چه خانواده آینده ام - اگر خانواده ای باشد - را تا جایی که در توانم باشد از این آسیب ها دور کنم. ان شاء الله که پدر بچه ها هر کجای این کره زمین که هست هم با من موافق است :)) ولی قدم اول خودم. البته این جنس حرف هایی که می زنم از جنس حرف های جوگیرانه ای نیست که بخواهم یکهو اینستاگرام را پاک کنم و با دود آتش برای آدم ها پیام بفرستم. همه چیز به مدیریت استفاده از رسانه بر میگردد و من هم به همین خواهم بر گشت! (یا بر خواهم گشت! یا راهی خواهم ساخت یا ساهی خواهم آخت! یا یک همچین چیز زیبایی.)