پناه

دیروز که داشتم در اثنای راه سپیدار را مورد عنایت قرار می دادم که چرا من را ۷ صبح آورده ای از کوه بروم بالا، یک حرف قشنگ زد. گفت حواست باشد که نسل بشر ابتدائا در طبیعت زندگی می کرده! طبیعت برای ما آفریده شده و ما برای استفاده از آن! اینجا بود که من جامه دریدم و گفتم حق گفتی یا شیخ! اصلا ما انسان های اولیه ای بودیم که به مرور این داستان شهرنشینی را برای خودمان درست کردیم! فلذا بقیه راه را با تصور اجدادم که دور خودشان برگ و پوست حیوانات پیچیده بودند، طی کردم و در دلم به آنها گفتم نگران نباشید من پرچم طبیعت گردی را بالا نگه می دارم!

البته این حرف ها باعث نشد که بعد از اینکه دست هایم را در چشمه شستم، دستمال مرطوب برندارم و به دست هایم کرم نزنم.