پناه

و از شدت تناقضی که در خودم می یابم، خنده ام میگیرد. از نوشتن متن هایی مثل متن پست قبل و سخنرانی های غرایی که من باب «زندگی فراتر از این مسخره بازی هاست» در ذهنم. شاید هم روزی کسی را از نوشتن چنین خیالات و اوهامی منع کرده ام که اینطور سرم آمده! کسی چه می داند!