پناه

اگر پاییز و زمستان بیایند، گل های یاس می خشکند، برگ های نسترن سرخابی توی حیاط می ریزد، انار های درختمان از شدت سرما خشک می شوند، از سفارش آب هندوانه خبری نیست و زندگی روی یک روتین فرسایشی میفتد. اتفاقا همان روز هاست که در جلد درونگرایی ام می روم. نمی خواهم غصه ی زمستان 7-8 ماه دیگر را بخورم. با بهار خوشم و این بسیار واضح است. فقط خواستم بگویم تمام گرمای تابستان را به جان می خرم، حساسیت بهار را تحمل می کنم و امتحانات خرداد و تیر را پشت سر می گذارم ولی امیدوارم زمین همینطور زنده باشد. خدایا! به روز های بهاری تافت بزن لطفا!