پناه

می گویند که باید با کسی ازدواج کنی که حس کنی می تواند بهترین دوستت باشد. نمی دانم این مدلی نگاه کردن چقدر درست است حتی تا مدت های مدیدی گارد عجیبی داشتم که مگر اینجا هالیوود است این مزخرفات را می گویید! برای منی که صدر ملاک هایم مذهبی بودن و سلامت اخلاقی قرار دارد، چنین حرفی کمی تکان دهنده بود. البته اگر در حد حرف باقی بماند باز مشکلی نیست چون حس می کنی آدم ها دارند چرت و پرت می گویند و این حرف مال داستان ها و فیلم هاست، مشکل از جایی شروع می شود که واقعا آدم هایی را می بینی که به لحاظ سلامت اخلاقی یا مذهبی بودن تفاوت آنچنانی با آنچه که تو می خواستی ندارند ولی عملا connectionای وجود ندارد که بخواهی بقیه زندگی ات را با او سپری کنی. نمی توانی از سپری کردن یک روز تعطیل با او لدت ببری، نمی توانی جلوی او دیوانه بازی دربیاری و هر چقدر فکر می کنی می بینی نه! نمی توانی خودت باشی!

من این حس را با تمام وجودم درک کردم. بعد از فراز و نشیب های بسیار بسیار بسیار زیاد. حالا می توانم با یک پنجم قرن تجربه بگویم برادران و خواهران! [در دام کمال گرایی نیفتید ولی] با کسی باشید که در وهله ی اول بتوانید با او دوست باشید، فهم مشترک زیادی داشته باشید. از عمیق ترین ارزش ها و عقایدتان تا دیوانه بازی ها و شیطنت ها. دنبال عشق و دوست داشتن قبل ازدواج نباشید. با حس درونی تان صادق باشید! خودتان را به چیزی راضی نکنید. مشاور را دست کم نگیرید و در آخر هرگز نشه فراموش، لامپ اضافی خاموش.

اینجا شبیه بنگاه ازدواج سایه و شرکا شده :) ولی خب من درباره این جنبه از زندگیم تا 1-2 ماه پیش از قصد هیچ وقت هیچ چیزی ننوشته بودم و حق بدهید بعد از دو-سه سال درگیری مدوام حرف های زیادی برای گفتن داشته باشم. البته اگر دوست ندارید، یک راه حل ساده و جمع و جور برایتان دارم: جمع کنید از ایران بروید! چون درست است که شما فکر می کنید اینجا دموکراسی ست اما حقیقت ماجرا این است که من دیکتاتور ظالمی بیش نیستم. بای.