پناه

به این سادگی نیست. مثلا مخاطب «تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم ...» مشیری کیست که من خط به خط آن را حفظم؟ خودم هم نمی دانم! حالا که بحث این شعر شد، شجریان هیچ وقت نباید این شعر را می خواند. آن هم با وجود عوض کردن ترتیب بیت ها. این شعر را فقط باید در نیمه های شب وقتی آدم دلتنگ شد، آرام با خودش زمزمه کند. فقط همین.