پناه

روز هایی که تماما رنج بودم و رنج، از خودم می پرسیدم الان مگر خانم صاد می تواند مشکل مرا حل کند؟ مگر گفتنش به آدم ها چاره ای برایم دارد؟ مگر آنها که هستند که بتوانند برایم معجزه کنند؟ انتظارم این بود که صورت مسئله را به طور کامل پاک کنم! می خواستم ماه هایی از زندگی ام را از بین ببرم. انگار نه انگار که اتفاق افتاده ولی بعد فهمیدم قرار نیست اتفاقات ناگوار زندگی مان را فراموش کنیم، قرار نیست هیچ کس درد هیجانی ما را از بین ببرد. این خاصیت دنیاست و هیچ وقت هم نمی توان در آرامش مطلق بود، ولی می توان با آن درد کنار آمد، می توان آن درد را در خود حل کرد تا با وجودش بتوانی واقعا بخندی، خوشحال باشی، درس بخوانی، صبح از خواب بلند شوی بدون اینکه از بیدار شدنت ناراحت باشی و زندگی عادی ات را ببری جلو! حالا من از شما می پرسم: رشته ای که می خوانم، واقعا زیبا نیست؟