پناه

راستش به نظرم از باگ های بنده این است که گاهی احساساتی پیدا می کنم که اصلا از وجودشان راضی نیستم اما کاری هم از دستم بر نمی آید. اینجور مواقع به آدم های بی احساس، پسر ها و گیاهان آپارتمانی غبطه می خورم که خیلی با غلیان احساسات رو به رو نیستند. من فقط می خواهم در مواقع نادرست مثل حالا احساسی نداشته باشم و در مواقع درست پر از احساس شوم! ولی خب نشسته ام یک گوشه ماستم را می خورم و به عدم تعادل هورمون ها و جنگ نوروترنسمیتر هایم می نگرم. زیبا نیست؟