پناه

بله، این روز ها بیشتر از همیشه خودسانسوری دارم. از نوشتن طفره می روم. گاهی اندوه بر من هجوم می آورد و مرا در خود غرق می کند، گاهی رضایت تمام وجودم را فرا می گیرد. شاید هم بنویسم، از رویایی که نمی خواهم تمام شود بنویسم، از کابوسی که لحظه شماری می کنم به اتمام برسد بنویسم، از دیدن های تصادفی و از ندیدن های عمدی، از تپش قلبی که دست خودت نیست و از سردی های خودآگاه بنویسم. از اعتمادی که دارم و از اضطرابی که در برم گرفته. از تناقضی که دچارش هستم. از فکر کردن به بدترین و بهترین چیزی که می تواند بشود. کاش می خوابیدم دو سه ماه بعد بیدار می شدم. شب هجوم می آورد. خانه هجوم می آورد. همین.