پناه

محیا دیروز می گفت خوشحال است که فقط سه ماه مانده و دیگر می خواهد قطعی امسال برود. بعد اضافه کرد که آماده باش از سال بعد تو باید همه س مسئولیت های من را انجام دهی! من در دلم فریاد کشیدم و جامه دریدم و کل حیاط مدرسه را بر سر زنان طی کردم و گفتم نهههه! امکان ندارد! واقعا امکان ندارد! من نمیخواهم این حجم از مسئولیت را بپذیرم. نه در توانم هست و نه اعصابم کشش دارد. شاید هم اصلا باید سال بعد بروم. جای محیا بودن یعنی همه ی مسئولیت ها را بر عهده داشتن، پاسخگوی اَره و اوره و شمسی کوره بودن و آخر سر هم نشستن توی اتاق خانم دکتر من باب مواخذه رتبه ها در صورتی که توی بدبخت تمام زورت را زده ای! هرگز هرگز!