پناه

حسم این است که دارم به پیشواز یک سناریوی تکراری می روم. فقط امیدوارم این بار بعد از اینکه فیلم تمام شد، گریه و زاری نکنم و فقط با نرمال ترین حالت ممکن از جایم بلند شوم و بگویم: «من که میدونستم آخرش چی می شد!» بعد در حالی که پاکت پاپ کرنم را به سطح زباله می اندازم، بی تفاوت از در های سینما خارج شوم.