فکر هایم، پست هایم، کلمه هایم افتاده روی یک روال تکراری. حس می کنم چیزی در درونم خاموش شده است. شاید هم هنوز روشن مانده اما زیر خاکستر ترس پنهان شده. برای هجوم کلمات واضح - و نه گنگ و مبهم! - به مغزم فشار می آورم. عوض هر چیز ترس، وفادار تر از همه به سمتم می‌دود. باید چه کار کنم؟
با اختلاف بی ربط ترین چیزی که چند روز اخیر شنیدم، ربط دادن و پیدا کردن شباهت نتورک پنبه ریز (بازاریابی شبکه ای پنبه ریز) با آموزه های دینی و اسلام و قرآن بود.
امروز پنجمین سالگرد مادربزرگ پدری آقای همسایه - مادرجان - بود. من مادرجان را ندیده ام ولی بسیار وصفش را از خانواده و خود آقای همسایه شنیده‌ام. امروز پدر آقای همسایه گفتند مادر جان چندین سال پیش، برای عروسی آقای همسایه هدیه ای را به من سپرده بود، و گفته بود که من عروسی نوه‌ام را نمی‌بینم اما توی عروسی این هدیه را از طرف من به عروس و داماد بدهید و آنجا یاد من را هم زنده کنید.
با شنیدن این حرف، دلم برای پیرزن مهربان و کمی تپلی توی عکس ها رفت که شعاع محبتش تا روز ها و سال‌ها بعد از فوتش به ما رسیده و از ما عبور کرده است. نور قلبش انگار از دنیایی دیگر به من می‌رسد و دلم را گرم می‌کند. مادرجان را ندیده‌ام، اما او قطعا من را الان از دنیایی دیگر در حال تماشا ست. اگر فاتحه ای بخوانید، منت بر سرم می‌گذارید.