۱. دنیا جای بهتری میشد اگر افرادی با لهجه هندی، پادکست آموزش زبان انگلیسی نمی ساختند.
۲. پادکست های زبان فارسی به انگلیسی بسیار بامزه اند. یک آمریکایی را تصور کنید که دارد اعضای بدن را یاد میگیرد. «دَماگ» «گسمت های بَــدن» «چونِ» «گُش» «گاردَن» :))
۳. چرا انقدر لهجه های بریتیش؟ چرا امریکن نه؟
۴. یک «آنا متیو» نامی در VOA وجود دارد که خدا او را برای ما حفظ کند. با آن لهجه ی زیبای امریکنش.
خداوندا، فرست آو آل، قلب های ما را بعد از اینکه هدایت کردی، منحرف مگردان و برنامه ی خواب ما را بعد از اینکه تنظیم کردی، به بیراهه مکشان. آمین.
در اسپانیایی وقتی می‌خواهند بگویند چگونه در چشم هایت نگاه کنم، میگویند: "y cómo mirarte" و حال با وجود آن چشم ها که مرا تنها گذاشتند و هیچ وقت هم مال من نخواهند شد، واقعا "y cómo mirarte a los ojos" ؟
حماسه ی تلفن جواب دادن در خواب، امروز دوباره تکرار شد :`) واقعا این تواناییم بسیار خطرناک است. بسیاااار.. نمی دانم قبلاً گفته ام یا نه ولی جواب دادن ویدیو کال در خواب، جواب دادن تماس زیرگروه به صورت ناخودآگاه و همینطور دو بار جواب دادن تلفن دبیر و کادر اجرایی مدرسه از ثمرات این توانایی آبرو بَر است. خداوندا بیشتر از همیشه حافظ ما باش.
نسخه ای برای تمام کمال گرا ها، تمامیت خواه ها و افرادی با نمره بالای وجدان گرایی در آزمون نئو : «روزی صد بار به خود بگویید جاست دو ایت!»
اگر بخواهم روانشناس بالینی شوم، رویایم این خواهد بود که در نیک‌روان کار کنم. تقریبا از وقتی اولین بار واردش شدم نقشه اش را کشیدم - یک سال و شش ماه پیش. البته آن موقع ها «اگر بخواهم روانشناس بالینی شوم» نبود، آن موقع ها «سه سال دیگر که قطعا روانشناس بالینی شدم» بود. فکر می کردم خیلی احمقانه است تا اینکه سپیدار به زبانش آورد و فهمیدم که نه، فقط من نیستم که چنین حس می کنم. چه من روزی آنجا کار کنم و چه راهم فرسنگ ها از آنجا دور شود، آن محیط سبز و قرمز با میز پذیرایی و نماز خانه کوچکش را تا همیشه دوست خواهم داشت. امروز نشستم و با خودم فکر کردم و برای آینده ی خودم یک پلن رسم کردم. از خودم پرسیدم وقتی پیر شده ام و روی صندلی تابی نشسته ام و پتو را روی پاهایم انداخته ام و نوه هایم دورم بازی می کنند، دوست دارم چه کاره باشم؟ دوست دارم بگویم اوه گرل! من در این عمر چه کار کردم و چه راهی رفتم که از آن راضی ام؟ دوست دارم بابت چه کاری لبخند بزنم و حس کنم که نه! من این زندگی را نباخته ام؟ تقریبا کم و بیش جواب هایم را - چون فقط یک جواب نبود - گرفتم. هر چند که خدا را باید به بر هم زدن عزم ها شناخت ولی خب، این کاری بود که از دست من بر می آمد! اند آی دید ایت!
دلم یک بازی مافیای درست و حسابی می خواهد.