ساعت ۱ شب نویس

احساس می کنم در حال تماشای یک دعوای خانوادگی پر سر و صدا هستم. از آن مدل دعواهای اغراق آمیز که در فیلم ها نشان می دهند و همه دارن با عصبانیت از سر و کول همدیگر بالا می‌روند. دلم می خواهد ناگهان بلند داد بزنم که تمامش کنید و یکهو همه ساکت شوند! دلم می خواهد همه چیز آرام شود، عقلانیت بر فضا حاکم باشد، دلم می خواهد این حجم از خشم را یک جا جمع کنیم و بعد بسوزانیم و خاکسترش را هم به باد دهیم تا تمام شود. دلم نمی خواهد استوری بگذارم، دلم نمی خواهد استوری ها را ببینم، اینستاگرام تهوع آور شده، صدا و سیمای ملی؟ منزجر کننده، ایران اینترنشنال؟ کثیف و دو رو، بی بی سی؟ آتش بیار معرکه.

 به قول سلمان کدیور، حب و عشق افراطی به نظام یک سری را کور کرده و کینه و نفرت فراوان، عده ای دیگر را. چرا این آتش و این جنگ و این بحبوحه را نمی بینید؟